آيا شما ميان فرزندان خود تفاوت قائل میشويد؟ (فایل شماره 1)
زمان مطالعه: 5 دقيقه
صحبتهای سرکار خانم دکتر زهرا امیرآتشانی در برنامه خانه و خانواده از رادیو ایران.
پرسش مجري: خانم دکتر ما از تبعیض داریم صحبت میکنیم. ما میخواهیم بین بچهها فرق نگذاریم. به نظر شما اصلاً تفاوت وجود دارد بین فرزندان و خانواده يا نه؟
پاسخ دكتر اميرآتشاني: ببینید تبعیض بین فرزندان از نظر شرع ما و از نظر فرهنگ ما نهی شده است.
ولی نوع رفتار و تفاوتهایی که خود فرزندان با هم دارند؛ طوری پیش میبرد قضیه را که معمولاً تعداد خیلی زیادی از فرزندان که در خانوادههایی با چند خواهر و برادر هستند مدعی هستند که پدر و مادرشان فرق میگذارند بین آنها.
سرفصلهای این مقاله
- اما تحقیقاتی که انجام شده فقط ۳۰% مادران قبول کردند که فرق میگذارند بین بچهها و بچهی نور چشمی دارند.
- ولی ما از خانوادهها میخواهیم که با تدبیری پیش بروند که تبعیض و تفاوتی بین فرزندان خود قائل
- نشوند.
- اولین مرحله این است که، به فرزندمان گوش بدهیم.
- مرحلهی بعد این است که ما میخواهیم تصویر ذهنی فرزندمان را تغییر بدهیم.
- نکتهی بعدی، به حساسیتهای بچهها احترام بگذاریم.
- نکتهی بعدی این است که حتماً نقطه نظراتمان را به فرزندانمان منعکس کنیم.
- و آخرین مورد این است که به فرزندانمان اعتماد داشته باشیم.
- برای افزایش دقت و تمرکز و حافظه فعال کتابهای زیر را به شما پیشنهاد میدهیم:
- کتاب افزایش دقت و تمرکز برای کودکان
- کتاب افزایش دقت و تمرکز برای جوانان و بزرگسالان
- کتاب افزایش دقت و تمرکز برای سالمندان
- کتاب راهکارهای افزایش حافظه فعال
اما تحقیقاتی که انجام شده فقط ۳۰% مادران قبول کردند که فرق میگذارند بین بچهها و بچهی نور چشمی دارند.
خواه ناخواه، در فضای خانوادهای که حداقل دو تا فرزند وجود داشته باشد این احساس در فرزندان شکل میگیرد که میان آنها تفاوت و تبعیض گذاشته میشود؛ گاهی چه به غلط و چه به درست.
الان ما بحثمان این نیست که دقیقاً مادر را بخواهیم که ثابت کند فرق نمیگذارد. ما از نظر دوست داشتن و عواطف حتماً تمام فرزندان خود را یکسان دوست داریم.
ولی نوع رفتار ما و نوع رفتار فرزند ما، گاهی شرایطی را ایجاد میکند که فرق ناخودآگاه پیش میايد.
خیلی از موارد بدون آگاهی هست و عرض کردم که ۳۰% موارد هم با آگاهی انجام میشود. و گاهی در مشاورهها خانواده گفتند که مثلاً، این فرزندم را بیشتر دوست دارم چون، شبیه خواهرم هست.
حتی ویژگیهای ظاهری، عین مادرشوهرم هست. من چگونه دوستش داشته باشم. البته، بعضیها هم میگویند که خیلی دوسش دارم چون عین مادر همسرم است.
اینها فرآیندهایی است که چیزهای ظاهری را شکل میدهد. و گاهی هم کودکی هست که فوقالعاده درکش بالا است. و کودک دیگر فوقالعاده طلب کارانه با خانواده رفتار میکند. ناخودآگاه این اتفاق پیش میآید.
ولی ما از خانوادهها میخواهیم که با تدبیری پیش بروند که تبعیض و تفاوتی بین فرزندان خود قائل
نشوند.
پرسش مجری: خانم دکتر، این تبعیض و تفاوت از کجا آغاز میشود؟
پاسخ دكتر اميرآتشاني: اگر بخواهیم این مورد را علمی برسی کنیم کودکانی که نیمکرهی چپ فعالتری دارند، اینها کودکانی هستند که منطقیتر رفتار میکنند.
نه اینکه بگویم منطقشان با منطق بزرگسالان یکسان است. ولی برای هر کاری اول دو دو تا چهارتایی انجام میدهند و سپس آن کار را انجام میدهند.
بچههایی که نیمکرهی راست فعالتری دارنند خلاقتر هستند؛ ولی متاسفانه، این کودکان شرایطی را دارند که نیمکرهی راست فعالتری دارند.
این قضیه منجر میشود که، در فعالیتهای خود پیشبینی نمیشود که چه کاری میخواهند انجام بدهند.
زمانی که فرزند شما نیمکرهی چپ فعالتری دارد. مثلاً، اگر این غذا را دوست نداشته باشد؛ این کار را انجام میدهد. و این فرزند برای پدر و مادر شناخته شدهتر است. و شرایط بهتری را ایجاد میکند.
پرسش مجری: گاهی فرزندان ما فکر میکنند که بین آنها و خواهر و برادرشان تبعیض ایجاد شده است. چگونه میتوانیم این تصور را از بین ببریم.
اگر واقعاً این تبعیض وجود ندارد و اگر هم وجود دارد آیا این تصور میتواند درست باشد یا خیر؟
پاسخ دكتر اميرآتشاني: واقعیت این است که ما راهکارهایی را برای حذف یک چنین چیزی داریم. گاهی از نظر خانواده این تبعیض اصلاً وجود ندارد.
ولی زمانی که فرزند من احساس میکند که تبعیض وجود دارد. پس حتماً یک مشکلی وجود دارد. و حالا ما این مشکل را باید حل کنیم و برای حل آن چند مرحله داریم.
اولین مرحله این است که، به فرزندمان گوش بدهیم.
گوش دادن فعال، یعنی ببینیم که واقعاً چه میگوید. نخواهیم به صورت منطقی آن را حل کنیم.
مرحلهی بعد این است که ما میخواهیم تصویر ذهنی فرزندمان را تغییر بدهیم.
قرار نیست که ما بتوانیم از همان اول تصویر ذهنی او را تغییر بدهیم. قرار است یک وقتهایی ما هم تغییر داشته باشیم. که نشان دهیم که ما هم یکسان داریم رفتار میکنیم.
نکتهی بعدی، به حساسیتهای بچهها احترام بگذاریم.
به حریم خصوصی کودکان احترام بگذاریم. به چیزهایی که آنها برایشان مهم است احترام بگذاریم.
نکتهی بعدی این است که حتماً نقطه نظراتمان را به فرزندانمان منعکس کنیم.
نقطه نظری که بچهها میدهند را به آن بازخورد بدهیم. گاهی با بچهها همدلی کنیم. در مقابل حرف بچهها صداقت داشته باشیم.
صداقت داشتن شما خیلی به تغییر نگرش آنها نسبت به شما تاثیر مثبت دارد. اینکه من به فرزندم یکسره بگوییم که نه این درست نیست و تو داری اشتباه میکنی این کار درستی نیست. باید صداقت داشته باشیم و واقعیت را به فرزند بگوییم.
و آخرین مورد این است که به فرزندانمان اعتماد داشته باشیم.
ادامه اين مطلب را در آيا شما ميان فرزندان خود تفاوت قائل میشويد؟ (فایل شماره 2) بخوانيد.
دیدگاهتان را بنویسید