آیا امنیت در جمعیت است؟
زمان مطالعه: 4 دقیقه
نتیجه حیرتآور استدلال دانشمندان این است که، برای یک قربانی موقعیت اضطراری، عقیدهی عمومی که امنیت در جمعیت است غالباً و به طور کامل غلط باشد. ممکن است، کسی که نیاز اضطراری به کمک دارد، اگر فقط یک نظارهگر داشته باشد، شانس بیشتری برای بقا داشته باشد.
برای آزمودن این نظر، یک برنامه پژوهشی نظامدار و جالب را به اجرا درآوردند. که مجموعه یافتههای واضحی در بر داشت. روش اصلی آنها این بود که یکسری حوادث اضطراری پدید بیاورند (به صورت نمایشی) که مورد مشاهده فقط یک فرد یا گروهی از افراد قرار گیرد.
سپس تعداد دفعاتی را که قربانی آن حادثه اضطراری در آن دو شرایط کمک دریافت میکرد، ثبت میکردند. در آزمایش اول آنها یک دانشجو که طوری نقش بازی میکرد که انگار دچار حملهی صرعی شده است. در ۸۵% از مواردی که اطرافش فقط یک نفر حضور داشت، کمک دریافت کرد اما فقط در ۳۱% از مواردی که اطرافش ۵ نفر حاضر بودند، کمک دریافت کرد.
با این شرایط، که تقریباً همهی ناظران تنها، به قربانی کمک میکنند، به سختی میتوان ادعا کرد، جامعهی ما یک (جامعهی سرد) است که در آن هیچکس به رنج کشیدن دیگران اهمیتی نمیدهد. به ظاهر حضور دیگران و جمعیت شلوغ است که عمل کمک دهی را تا سطوح شرم آوری پایین میآورد.
سرفصلهای این مقاله
- مطالعات دیگر به آزمایش اهمیت دلیل اجتماعی در ایجاد بیتفاوتی گستردهی شاهدان پرداختند.
- نخست، و متضاد عقیده که ما به یک جامعه سنگدل و بیتفاوت تبدیل شدهایم:
- هنگامی که ناظران نمیتوانند از اضطراری بودن آن اطمینان حاصل کنند:
- به نظر میرسد اثر بیاعتنایی جمعی در میان غریبهها قویتر از سایر موارد است:
- برای پرورش هوش اخلاقی و هوش اجتماعی در فرزندان خود میتوانید از کتابهای زیر استفاده نمایید:
- باهوش خوشاخلاق (نسخه چاپی)
- باهوش خوشرو (نسخه pdf)
مطالعات دیگر به آزمایش اهمیت دلیل اجتماعی در ایجاد بیتفاوتی گستردهی شاهدان پرداختند.
آنها این کار را بدین گونه انجام دادند که میان گروهی از ناظران. یک فرد گرفتار شده در یک موقعیت اضطراری احتمالی، افراد آموزش دیدهای فرستادند که تمرین کرده بودند طوری عمل کنند که انگار هیچ حادثهی اضطراری در حال وقوع نیست.
برای مثال در یکی دیگر از آزمایشهایی که انجام شد ۷۵% از افراد تنها وقتی دیدند از زیر در دود بیرون میآید، آن را اطلاع دادند. اما هنگامی که همین نشست دود را گروههای سه نفره مشاهده کردند. گزارش آن به ۳۸% از موارد تقلیل یافت. پایینترین تعداد گزارشهای ناظران هنگامی رخ داد که دو نفر از گروههای سه نفره قبل آموزش دیده بودند دود را نادیده بگیرند. در این شرایط نشت دود فقط در ۱۰% موارد گزارش شد.
در یک مطالعهی مشابه که انجام شد، ناظرانی که تنها بودند در ۹۰% از موارد، کمک اضطراری کردند اما هنگامی که فرد در حضور دو ناظر منفعل دیگر بود، این کمک فقط در ۱۶% از موارد ارائه شد.
امروزه روانشناسان اجتماعی دربارهی اینکه ناظران چه موقع کمک اضطراری خواهند کرد، نظرات خوبی دارند.
نخست، و متضاد عقیده که ما به یک جامعه سنگدل و بیتفاوت تبدیل شدهایم:
اینکه اگر ناظران متقاعد شوند موقعیتی اضطراری وجود دارد، کمک کردن بسیار محتمل است. در این شرایط، تعداد ناظرانی که خودشان مداخله یا تقاضای کمک میکنند، کاملاً تسلیبخش است.
هنگامی که ناظران نمیتوانند از اضطراری بودن آن اطمینان حاصل کنند:
در بیشتر موارد دنیای واقعی هم این اطمینان حاصل نمیشود، وضعیت بسیار متفاوت میشود. پس یک قربانی با احتمال بیشتری از یک فرد تنها کمک دریافت میکند تا یک گروه. به ویژه اگر افراد گروه با یکدیگر غریبه باشند.
به نظر میرسد اثر بیاعتنایی جمعی در میان غریبهها قویتر از سایر موارد است:
از آنجا که دوست داریم در بین عموم باوقار و مؤدب به نظر برسیم. و با واکنشهای افرادی که نمیشناسیم آشنا نیستیم، احتمال ندارد تسلیم شویم. یا وقتی در گروهی غریبه حضور داریم بتوانیم به درستی جلوههای نگرانی را بخوانیم.
بنابراین یک موقعیت اضطراری احتمالی به عنوان یک موقعیت غیر اضطراری تلقی میشود و قربانی رنج میبرد.
دیدگاهتان را بنویسید