من از وزنم بیزارم! (کم خوری و پرخوری عصبی)
زمان مطالعه: 1 دقیقه
کم خوری و پرخوری عصبی، دو اختلال خوردن شدید هستند.
سرفصلهای این مقاله
کم خوری عصبی:
اشخاص در کم خوری عصبی به خودشان گرسنگی میدهند چون از چاقی میترسند. آنها تصورات نادرستی درباره بدن خود دارند و با اینکه وزنشان به تدریج کم میشود، خودشان را همچنان چاق میدانند. شخص مبتلا به این اختلال دائماً با غذا مشغلهی ذهنی دارد و نگران نحوه و مقدار غذا خوردنش است.
این وسواس و مشغلهی ذهنی با غذا، به زندگی اجتماعی و تحصیلی او لطمه میزند، چون نمیخواهد دیگران متوجه ترساش از غذا خوردن شوند و او را مسخره کنند. کم خوری عصبی، بسیار مهم است و زندگی شخصی را تهدید میکند. اگر به قدر کافی غذا نخورید، اندامهایتان از کار میافتند.
پرخوری عصبی:
اما پرخوری عصبی با کم خوری عصبی فرق دارد. شخص پرخور، در هر وعده مقدار زیادی غذا میخورد. نام این عمل «لف لف خوردن» است. آدم پرخور بعد از غذا خوردن در خودش حالت تهوع ایجاد میکند. گاهی اوقات هم به ملینها پناه میبرد.
یک نمونه لف لف خوردن، خوردن چند بسته چیپس بزرگ بعد از خوردن چند ساندویچ، یک بسته کلوچه و دو لیوان بزرگ شیرکاکائو و بستنی است. با توجه به این، شخص پرخور دوست ندارد چاق شود، با تخلیهی معده، مثلاً از طریق ایجاد تهوع، خود را از غذاهای خورده شده خلاص میکند.
پرخوری عصبی با غذا خوردن به خاطر گرسنگی یا زیاد خوردن فرق دارد. آدمی که زیاد غذا میخورد، بعد از غذا خوردن به پاکسازی معده روی نمیآورد. در ضمن نوع غذای خورده شده و محل غذا خوردنش را پنهان نمیکند.
غذا خوردن پرخورها، تکانشی است و گاهی اوقات برای خرید غذا، پول میدزدند. پرخوری عصبی بسیار جدی است و وجه مشخصهی آن «لف لف خوردن» و پاکسازی معده است.
دیدگاهتان را بنویسید