نکات کلیدی برای رواندرمانی کودکان و نوجوانان
زمان مطالعه: 2 دقیقه
راهنمای بالبی باید بر رواندرمانی کودک به شکل زیر تغییر و اصلاح گردید:
– درمانگر کودک باید به عنوان یک پایگاه پایدار هیجانی و فیزیکی عمل کند تا بتواند با کودک مبتلا به اختلال دلبستگی، یک رابطه دلبستهی ایمن ایجاد بکند.
– درمانگر موجب تسهیل بازی میشود. زیرا میتواند از طریق تعامل مستقیم و مشاهدهی بازیهای نمادین، رابطهی کودک با اشخاص مورد دلبستگی را نشان دهد.
– درمانگر تعاملات مرتبط با دلبستگی بین خودش و کودک را تعبیر میکند. و کودک به طور کلامی و یا از طریق تعاملات بازیهای نمادین دلبستگی خود را ابراز میکند.
– درمانگر ابراز هیجانی مرتبط با موضوعات دلبستگی را که نسبت به درمانگر صورت میگیرد، پرورش داده و آنها را با تجربیات دلبستگی گذشته کودک ارتباط میدهد.
– درمانگر با فراهم نمودن دلبستگی ایمن جدید، محیطی را ایجاد میکند که کودک بتواند خود را از دلبستگیهای ناایمن و
مخرب گذشته رها کند و یک دلبستگی ایمن را در موقعیت درمانی ایجاد نماید.
– درمانگر در پایان درمان باید پیوند درمانی را طوری قطع کند که به عنوان مدلی برای جداییهای قابل کنترل توسط کودک باشد. جدایی باید ابتدا با بیمار و یا والدینش مطرح گردد، با این روش کمتر احتمال دارد که کودک احساس کند درمانگر او را طرد کرده است.
سرفصلهای این مقاله
درمان بر رفتار کودک در بازی، بر رابطهی دلبستگی او و بر تجربه جدایی و کاهش آن تمرکز دارد.
بسته به سن کودک و جهتگیری درمانی، تعاملات مرتبط با بازی بین کودک و درمانگر میتواند نشانگر ارتباط کلامی یا غیرکلامی کودک باشد. و زمینههای رابطه دلبستگی خود را در پدیدهی انتقال در درمان نشان دهند،
اما اگر این تجربیات به صورت اضطرارب و پرخاشگری نمایان شوند، درمانگر باید بسیار مراقب باشد.
این فرد نه تنها به عنوان یک پایگاه امن برای کودک وارد درمان میشود، بلکه باید برای والدین نیز این نقش را ایفا نماید.
درمانگر باید همچنین یک پایگاه امن هیجانی برای والدین بسازد تا بتواند نیازهای دلبستگی آنها را نیز ارضا نماید. به این طریق آنها نیز میتوانند در مورد تجربیات آسیبزا و جداییهای خود صحبت کنند.
از طرف دیگر نیازهای دلبستگی والدین در ارتباط با همدیگر بسیار مهم است. زیرا اگر این نیازها در رابطه والدینی آنها انسجام نداشته باشد، ممکن است این امیال و نیازها به کودک منتقل شود.
دیدگاهتان را بنویسید